วันหนึ่งบอใบไม้ไปหา ฃอฃวด กับ ฅอฅน ที่บ้าน แต่ไม่พบ จึงไปถาม ปอปลา ว่า เขาหายไปไหน ปอปลาก็ไม่ทราบ จึงเกิดการประชุมกันระหว่าง พยัญชนะและรวมทั้ง วรรณยุกต์ สระ เครื่องหมายวรรคตอนต่างๆ ทุกคนไม่มีใครเห็นกันเลย ฒอผู้เฒ่าจึงตั้งเหล่าผู้กล้าขึ้นมา เพื่อออกตามหาเพื่อนพยัญชนะทั้งสอง ได้ว่ามี ทอทหาร ญอหญิง มอม้า รอเรือ ฮอนกฮูกและผอผึ้ง แต่ก็ต้องหาผู้นำ ซึ่งก็ตกลงกันว่าเป็น ทอทหาร โดย ฒอผู้เฒ่าได้ถาม ทอทหารว่า 1.อวัยวะที่แข็งที่สุดในตัวเจ้า และ 2. สิ่งที่คมที่สุดในตัวเจ้า แต่ทอทหารดันตอบผิด ฒอผู้เฒ่าจึงเฉลยว่า 1.อวัยวะที่แข็งที่สุดในตัวเจ้า คือ หัวใจของเจ้าต่างหาก และ 2. สิ่งที่(ควรจะ) คมที่สุดในตัวเจ้า คือ รอยหยักในสมองที่ใช้คิดและวางแผนไงล่ะ วันต่อไป เหล่าผู้กล้าก็ออกเดินทาง ไป ณ ที่แรก คือ พิพิธภัณฑ์ภาษาแห่งอักขราพิภพ(ลืมบอกไปเลยว่า ที่ที่พยัญชนะ และ เครื่องหมายอื่นๆอยู่ เรียกว่า อักขราพิภพ ที่ที่มนุษย์ใน มนุษยภพดึงนำพยัญชนะต่างๆไปสร้างคำ ) ในพจนานุกรมระบุไว้แค่ว่า ฃอฃวด และ ฅอฅน เลิกใช้ไปแล้ว แต่เหล่าผู้กล้าไม่ถอดใจ หาตามที่ต่างๆ เช่น ศิลาจารึก และ พบว่าในแป้นพิมพ์ดีด ไม่มีตัว ฃ และ ฅ แต่ดันไปพบว่า ในอดีต ผู้คนเคยใช้ ฃ อยู่ 11 คำ เช่น ฃับร้อง ฃาม เฃา ส่วน ฅ ใช้อยู่ 2 คำ คือ แฅว และ ฅุ้ม ในเวลาต่อมาในสถามที่เดิมพวกเขาได้ยินเสียง หึๆ ดังอยู่ในห้องนี้ จนพบกับ ลอลิง ก็ได้รู้ว่าลอลิงแอบหนีตามมา เพราะ เขาอยากเป็นผู้กล้า แต่แล้วก็ได้ยินเสียง หึๆอีก ครั้ง แต่ลอลิงไม่ได้ทำ ลอลิง ชี้ไปที่รูปๆหนึ่ง มีชายชราตัวแบน เดินออกมาจากรูป เขา คือ ปู่โสมเฝ้าที่นี่ เขาอยากช่วยเหล่าผู้กล้าจึงพาข้ามมิติไปในยุคจอมพล ป. พิบูลสงคราม ปู่โสมบอกว่า ยุคนี้เขาตัดพยัญชนะที่ไม่จำเป็นออกไป เช่น พฤศจิกายน ก็เป็น พรึสจิกายน เหล่าผู้กล้าไม่อยากอยู่ที่นี่จึงบอกปู่โสมให้พากลับไป ทันใดนั้นเองเกิดพายุแสงวาบ ทำให้เหล่าผู้กล้าหลุดไปอยู่ในปรนัยพิภพ ที่ที่ มีแค่ ก ข ค ง จ และ ถูก ผิด เท่านั้น (ปรนัย ก็คือ ข้อสอบแบบชอยส์ ) เขาบอกว่าผู้คนยุคนี้ไม่รู้จักสร้างคำ รู้แต่เลือกคำจากหน่วยรวบรวมข้อมูลกลางปรนัยพิภพมาใช้ คนในยุคนี้จึงรูปร่างแปลกประหลาดกว่ายุคของพวกเรา เพราะ เขามีศีรษะเล็ก เพราะ สมองไม่ได้ถูกใช้งานมาก มือใหญ่ เพราะ เขาใช้มือกดแต่ปุ่มพยัญชนะทั้ง 2 ภพจึงแลกเปลี่ยนข้อมูลกันอย่างสนุกสนาน และ ปรนัยพิภพจึงอยากช่วยให้พวกเขากลับยุคไปได้ จึงไปที่ทวารข้อมูลที่ที่รับคำใหม่ๆมาเก็บไว้ในศูนย์รวบรวม พอประตูทวารเปิด พวกเขาจึงตัดสินใจเดินสวนเข้าไป แต่ดันเกิดความปั่นป่วนอย่างมากภายในอุโมงค์ พวกเขาจึงพลัดกัน ลอลิงและรอเรือไปตกที่โรงเรียนสอนภาษาคนพิการ ทำให้ทั้งสองได้รู้ว่าพวกเขารับรู้ได้ว่ามี ฃ และ ฅ จากอักษรเบรล ทางฝั่ง ผอผึ้งและฮอนกฮูกที่โชคดีได้ถูกดูดให้กลับมาที่บ้านของตน ฒอผู้เฒ่าบอกว่าบ้านเราตอนนี้มีอักษรภาษาอื่นเข้ามาปนอยู่มาก เพราะ คนนำอักษรต่างภาษาเข้ามา และ ยังใช้ภาษากันผิดๆ เช่น เหรอ เป็น หรอ ไม่นาน ยอยักษ์ก็บอกว่า ขอไข่ คอควาย และ ฆอระฆังหายไป ฒอผู้เฒ่าจึงให้ ยอยักษ์และสอเสือ ออกตามหา ทางด้านทอทหาร ญอหญิงและมอม้าก็ไปตกอยู่ที่ที่หนึ่ง เห็นป้ายเขียนไว้ว่า " ศมาฆมศร้างษัณค์ภาศาไธยร่วมษไหม " และก็มีชื่อคนแปลกๆ ด้วย คือ นนน ภจีญาภิฤมณ์ภรณ์ ญอหญิงบอกว่า ที่นี่ใช้อักขระฟุ่มเฟือยวิลิศมาหรา มากเกินไป มากจนเพี้ยน จนวิบัติ ทั้งสามจึงกลับไปที่บ้านของตน แล้วฒอผู้เฒ่าก็เล่าเรื่องเหตุวิกฤติที่เกิดกับที่นี่ อยู่ดีๆญอหญิงก็พูดว่า เราตามหา ฃอฃวดและฅอฅนกัน แต่เรายังไม่ได้ไปดูที่บ้านเจ้าตัวเลย ทุกคนจึงไปกันที่บ้าน ฃอฃวด ฮอนกฮูกเหลือบไปเห็น ขวดใส่กระดาษโน้ตเล็กๆ ทอทหารเปิดออกมาดูพบว่าเป็นแผนที่อะไรสักอย่าง พอไปดูที่บ้านฅอฅวาย ก็พบกระดาษชนิดเดียวกันแล้วก็มีรอยเขียน จากกระดาษแผ่นบน (เพื่อนๆนึกออกมั้ยสมมุติเรามีกระดาษซ้อนกัน 3 แผ่น เราเขียนแผ่นที่ 1 ไป แผ่นที่ 2 จะมีรอยกดจากดินสอ) ทอทหารจึงสันนิษฐานว่า ฅอฅนเขียนแผนที่ให้ฃอฃวด คืนวันนั้น ลอลิงและรอเรือเดินทางมาถึง ก็เดินตามณอเณรไป แล้วพบว่า ฑอนางมณโฑ ฬอจุฬา ฆอระฆัง ฏอปฏัก ษอฤาษี ฐอฐาน ธอธง ภอสำเภา ณอเณรและศอศาลา ทั้ง 10 ตัวนี้นัดกันมาประชุมลับๆตอนกลางคืน ที่ศอศาลา ลอลิงกับรอเรือก็แอบฟังอยู่จึงได้ความว่า ทั้ง 10 ตัว เป็นพยัญชนะเสียงซ้อน เช่น ณอเณร ซ้ำกับ นอหนู ..... ฬอจุฬา ซ้ำกับ ลอลิง..... แต่ลอลิงดันเผลอไปโดนกิ่งไม้หัก ทั้ง 10 ตัวจึงจับลอลิงไว้ แต่รอเรือดันมุดหนีไปได้ ทั้งหมดจึงจับลอลิง เป็นตัวประกันโดยใช้สายฬอจุฬาพันตัวลอลิงไว้ วันต่อมา ทอทหารกับเหล่าผู้กล้า ถอดความแผนที่ที่ได้มาจนรู้ว่า เป็นแม่น้ำไม่รอมชอม แล้วก็ ทุ่งหญ้าเตี้ยๆ แล้วจะเจอภูเขาที่มีรู แวบนึง ทอทหารเกิดคิดได้ว่า ฃอฃวด และ ฅอฅน อาจจับตัว ขอไข่ คอควายและฆอระฆังไป วันต่อมาทอทหารได้ชี้แจงแผนที่ให้ทุกคนฟัง ษอฤาษีบอกว่า ภูเขาลูกนั้นมีถ้ำ และ ต้นไม้อยู่ต้นหนึ่ง (ท่านเคยไปนั่งสมาธิอยู่) แต่เป็นภูเขาโดดเดี่ยวไม่มีทางเดินขึ้น ฒอผู้เฒ่าจึงบอกว่าเดี๋ยวเราจะไปกันที่นั่น แต่จงรอลอลิงและรอเรือก่อน ยอยักษ์และสอเสือได้จังหวะพูด จึงเล่าว่า เมื่อครู่ไปที่บ้านที่เกิดเหตุทั้ง 3 หลัง พบว่า มีรอยรองเท้า ฅอฅน ทุกคนยังไม่รู้ว่าฃอฃวดกับฅอฅนทำไปทำไม แต่ตอนนี้ ทั้งสองกำลังถูกมองว่าเป็นคนลักพาตัว ขอขวด คอควายและฆอระฆังไป ฒอผู้เฒ้าจึงให้เหล่าผู้กล้าออกตามหาเลย ไม่ต้องรอ รอเรือ และ ลอลิงแล้ว ส่วน ยอยักษ์และสอเสือ ก็ให้ดูแลเมืองอยู่ที่นี่ วันรุ่งขึ้น เมื่อพร้อมออกเดินทางแล้ว เหล่า พยัญชนะตัวอื่นๆก็ออกมาส่งผู้กล้ารวมทั้ง พยัญชนะภาษาอื่นก็ออกมาชื่นชมในความรักและเป็นห่วงเพื่อนของพยัญชนะไทย ในวันเดียวกัน ฝั่งของกลุ่มก่อการ ลอลิงก็กำลังคิดดดดดดดดด...หาวิธีหนีรอดไป และเขาก็เล่น "ยิ้ง...ง...ง...ฉุบ ยียันเยา ปักเป้า ยิ้ง...ง...ฉุบ" ทำเอา ฬอจุฬารำคาญ เพราะพูดชื่อ คู่กัดของเขา (ว่าวปักเป้า) ลอลิงจึงได้เย้ยหยันไป เกิดการสู้กันของว่าวปักเป้าที่ลอลิงทำกับฬอจุฬา (ฬอจุฬาใช้สายของตนผูกข้อเท้าลอลิงแทน) แข่งกันไปได้สักพัก ฬอจุฬาติดกับดักของลอลิง ลอลิงก็ตัดสายป่านฬอจุฬา ทำให้มีโอกาสหนีออกมาได้ ฝั่งผู้กล้าเมื่อมาถึงแม่น้ำไม่รอมชอม ก็พบว่า น้ำนั้นเชี่ยวและเย็นมาก สะพานกลที่มีอยู่ก็ต้องไขกุญแจเท่านั้น ญอหญิงคิดถึงรอเรือจึงพูดขึ้นมา รอเรือก็เลยออกมาจากพุ่มไม้และเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผู้กล้าฟัง เล่าจบก็มาวางแผนข้ามแม่น้ำกันต่อ ทอทหารจึงให้ญอหญิงพายข้ามไปก่อน แล้วรอบสองค่อยเป็นมอม้ากับทอทหาร รอบแรกผ่านไปได้เกือบจะดี แต่รอบสองนั้นไปได้ 3/4 ของทาง รอเรือก็ให้ผู้โดยสารกระโดดขึ้นฝั่งไปเพราะเขาไม่ไหวแล้ว ให้ปล่อยเขาไว้ที่นี่ เดี๋ยวเขาจะพักตรงนี้ ผู้กล้าเห็นด้วยจึงเดินต่อไป ลอลิงที่หนีมาได้ ก็มาเล่าความจริงให้ฒอผู้เฒ่าฟัง ฒอผู้เฒ่าบอกทางให้ลอลิงตามผู้กล้าไป แต่ให้ขึ้นบ่ายอยักษ์ไปจะได้เร็ว ไปถึงแม่น้ำก็ดันเจอรอเรือ ยอยักษ์จึงทำตัวเป็นสะพานให้ลอลิงข้ามไป แล้วตัวเองจะดูแลรอเรือก่อน ลอลิงก็เลยรีบตามผู้กล้า จนไปเจอกันที่ทุ่งหญ้ายึดยื้อ ทุ่งหญ้านี้หญ้านั้นจะเกี่ยวขาและดึงขาไว้ ทั้งหมดฝ่าฝืนอยู่จนไม่ไหว มอม้าจึงให้ขึ้นหลังเขาไป มอม้าเร่งเครื่องให้ถึงที่สุดจนไปหยุดที่ปลายทางก็ไม่ไหวพอดี เขาจึงให้ทุกคนเดินต่อไปไม่ต้องห่วงเขา เขาขอพักตรงนี้ก่อน เหล่าผู้กล้าจึงเดินต่อไป แล้วไปหยุดที่ภูเขาโดดเดี่ยวตามแผนที่ แต่สูงเกินที่จะปีนแล้วก็มีหินแหลมคมอยู่โดยรอบ 1.ลอลิงปีนไปไม่ได้เพราะ หินคมเกิน 2. ผอผึ้งบินขึ้นไปสูงขึ้นจนต้านแรงลมไว้ไม่ไหว ต้องบินกลับลงมา แบบผึ้งน้อยแสนบอบช้ำ หน้าที่นี้จึงตกเป็นของ ฮอนกฮูก ถึงแม้จะเป็นตอนกลางวันแต่เขาก็ต้องสู้ ไปถึงข้างบนเขาเจอบันไดก็เลยโยนลงมาให้เพื่อนได้ปีนขึ้นมา แล้วฮอนกฮูกก็หลับตรงนั้นทันที ญอหญิงปีนไม่ไหวจึงขออยู่เป็นเพื่อนผอผึ้ง ทอทหารกบลอลิงจึงปีนขึ้นไป 2 ตัว ขึ้นไปข้างบนมึดและเงียบมากแต่ทอทหารดันได้ยินเสียงขวดกระทบหิน ลอลิงนึกได้ว่าวันนั้นได้ยินผู้ก่อการร้ายพูดรหัสลับว่า "กอฃอฅอ" ลอลิงจึงตะโกนออกมาดังๆ 2 รอบ ก็พบ ฅอฅนกับฃอฃวด ทอทหารและลอลิงได้รับรู้ว่าพวกเขาน้อยใจที่มนุษย์ไม่สนใจเขาทั้งสอง ลอลิงและทอทหารจึงเล่าเรื่องราวที่ไปเจอมาให้ฟังว่า ฃ และ ฅ ยังเป็น ส่วนหนึ่งของพยัญชนะไทย 44 ตัวเสมอ และบอกให้รู้ว่าผู้กล้าแต่ละคนต้องฝ่าฟันอะไรต่อมิอะไรมากมาย ฃอฃวด และ ฅอฅน จึงปล่อยตัว ขอไข่ คอควายออกมา ส่วนฆอระฆังคือผู้รู้เห็นเป็นใจ ตอนลงจากเขาก็ลงโดยใช้รอกลงมา ส่วนตอนทุ่งหญ้ายึดยื้อก็ใช้ ยาหยดให้หญ้าหยุดยื้อ ส่วนตอนสะพานก็ใช้กุญแจไขนั่นแหละค่ะ กลับถึงลานกิจกรรมทุกคนต่างดีใจยินดีมีความสุข จนทำให้ ฃอฃวด และ ฅอฅน ละอายกับสิ่งที่ทำลงไป ส่วน ทอทหาร ลอลิงและฅอฅนก็ไปที่กลุ่มก่อการร้าย ซึ่งพวกเขากำลังทะเลาะกันอยู่ว่าจะหยุดหรือจะไปต่อ แต่พอทอทหาร ลอลิง และ ฅอฅนเกลี้ยกล่อมก็ทำให้พวกเขาเลิกอคติกับพยัญชนะเสียซ้ำกับตน หลังจากเหตุการณ์ฝันร้ายที่ผ่านมาทุกๆตัวพยัญชนะก็รักกันเสมอมา...
ตอนสุดท้ายของเรื่อง ผู้เขียนกล่าวจบไว้ว่า...
...มีข่าวที่น่าดีใจว่ามนุษย์เริ่มตามหาฃอฃวดกับฅอฅนบ้างแล้ว บางคนเอาไปตั้งชื่อร้านอาหารหรือชื่อสินค้า บางคนนำไปตั้งชื่อนิตยสารหรือชื่อภาพยนตร์ แม้ว่านานๆ ทีจะมีมาหยิบไปใช้ แต่พวกเขาก็ไม่คิดน้อยใจอะไรอีก ไม่ใช่ไม่ว่า แต่ถ้าใช้ก็ดีใจ อย่างน้อยเขาก็ไม่ถูกลืมเลือนโดยสิ้นเชิง ไม่ได้เป็นแค่พยัญชนะให้เด็กอนุบาลท่องเป็นนกแก้วนกขุนทองเท่านั้น... จบ ...