gistfile1.txt

,,Niðaróss-gosdrykkjafabrikku - útibú“. Bör Börsson tók límonað
flöskuna aftur í hönd sér og hélt áfram upp í gegnum skóginn.

Húh! Hvað hann kveið fyrir. Hann stóð kyrr hvað eftir annað og ætl-
aði að snúa við. En: vogun vinnur og vogun tapar! Hann var þó fulltíða
maður - fulltíða kaupmaður þar á ofan. Væri þrautin nú þung og hörð,
þá gat þetta orðið þeim mun betra síðar - því hún var víst forrík -
hún var miljónessa. - Og að hafa svona fínan og stæðilegan kvenmann
fyrir innan búðarborðið! Hún var fögur sjón að sjá - við hana átti
þetta: Hin fegursta rósin er fundin -

Bör Börsson gekk áfram og var kynlega snortinn; honum var sem
hann sæi framtíðina liggja fyrir sér bjarta og dásamlega. Hann sá sjálfan
sig sem konsúl, ganga daglega í sjakkett og með stífan flibba. Dýrrin!
Dýrrin! Og svo gæti hann étið þriggja-aura fínabrauð og drukkið lím-
onaði eins og hann lysti.

Bör Börsson beið lengi ískógarjaðrinum og horfði heim á prestssetr-
ið. Sumarnóttin mókti yfir jörðinni og nýslegnum túnum, ung og tær,
og blákembdi lognið yfir bleikum ökrum og lágum bændabýlum með
torfþaki og gömlum reykháfum. Húsið á prestssetrinu var stórt og hvít-
málað; gluggi stóð opinn á efri hæðinni. Fánastöng bar við himininn,
eins og grátt strik, og glerkúla efst á toppinum. Ávaxtatrén drúptu í
garðinum, greinarnar svignuðu undir hálfþroskuðum ávöxtunum,
ribsið fram með gömlu rimlagirðingunni var farið að roðna af berjum.
Við húshornið stóð léttikerra, og aktygi lögð upp í kerruna, en við
hlöðuvegginn stóð Prestsseturs-Bleikur ítjóðri, lét höfuðið hvíla upp
að rauðum veggnum og hálfsvaf. Allt var kyrrt, enginn blær andaði.
Skógurinn stóð umhverfis túnin og akrana eins og hár, dökkur veggur.

Bör Börsson lá enn við að snúa heim aftur. Nei! Hann skyldi aldrei
snúa aftur í lífinu! Hann tók á rás heim að bænum. Hann skalf. Hann
svitnaði. Hann hafði aldrei komist í shka mannraun.

Nú fikraði hann sig upp tröppurnar og tók að fást við að opna dyrnar
- hann hafði tekið með sér alla lyklana sem hann átti og fengið að láni
hjá Hansen sýsluskrifara alla lykla á sýslumannsheimilinu. Hann stakk
hverjum lyklinum af Öðrum í skráargatið, með mestu varúð - nú datt
lykillinn úr skránni að innanverðu, og hurðin opnaðist - það lagði í
móti honum einhverja sérstaka höfðingjalykt, af regnkápum og skó-
hlífum, fínum kvenhöttum og göngustöfum og öllu því sem indælt var.
Hann stóð við dyragættina og saug í sig þennan dásamlega þef. Oh!

Bör Börsson gekk hægt upp stigann. Það var sárfínt áklæði á stiga-
þrepunum og hann fór hljóðlega eins og köttur. Hjartað í honum barða

80