Er is mij in het verleden door iemand waarvan ik aanneem mij erg goed te kennen wel eens verweten dat ik mensen haat. Aangezien het verwijt mensen betreft, dat wil zeggen in meervoud, moest ik toegeven dat de persoon in kwestie gelijk had. Toch zou ik nochtans een nuancering aan willen brengen. In de paradoxale dualiteit die een observatie van het handelen van het menselijke ras mij heeft opgeleverd is het waar dat ik de mensheid als geheel net iets meer haat dan dat ik van de individuele mens kan houden. Nu is het ook waar dat ik de mens als individu waarschijnlijk onrecht aan doe door haar over één kam te scheren met haar ras en verantwoordelijk te houden voor het handelen van de mensheid als geheel, maar, broeders en zusters zo vraag ik u - hoe kan ik ook anders bij het aanschouwen van zoveel absoluut onvermogen en egoïsme in haar omgang met daadwerkelijke pragmatische problemen die wij, de mensheid, door onze eigen acties hebben veroorzaakt?
Nu hoor ik u reeds tegenwerpen, ja Marco, dat is wel een beetje abstract, de mensheid haten en van de individuele mens houden. En ook die tegenwerping zou terecht zijn. Aan de ene kant kan de individuele mens bij naam genoemd worden hetgeen ik meestal liever vermijd, want wat heeft het voor zin individuele mensen de hemel in te prijzen, zij zouden er alleen maar grootheidswaanzin van kunnen krijgen; en aan de andere kant is de mensheid als geheel een dermate grote anonieme groep dat geen enkel individu zich aangesproken zal voelen door mijn haat. Laat me daarom pogen mijn haat jegens de mensheid als geheel iets te preciseren.
Laat me beginnen met de Amerikanen. De Amerikanen haat ik omdat zij zich als individuen niet eens voor kunnen stellen uitgesloten te zijn van willekeurig welk besluitvormingsproces niet-Amerikanen zouden wensen toe te passen voor problemen die de Amerikanen vaak zelf bij die niet-Amerikanen hebben veroorzaakt. Maar van de Amerikanen kan in ieder geval nog gezegd worden dat ze zich in het egoïsme van hun Amerika Eerst boodschap als groep verheffen en hun individuele belangen secundair maken aan de belangen van hun volk als geheel.
Zo ook bijvoorbeeld de Russen. Uit een volk van horige en negatieve pessimisten zonder enige intentie tot eigen verwezenlijking die, vergeet niet, tot aan de revolutie in 1911 voor 85% bestond uit slaven, is verworden een kleptocratie van een brutaliteit die slechts geëvenaard wordt in z'n volledig amorele besluitvorming ten aanzien van mede-Russen en niet-Russen als individu. Nochtans kan in ieder geval van de Russen worden gezegd dat zij in hun slaafsheid bereidt zijn zich onder dreiging van buitenaf te verdedigen met een individuele opofferingsgezindheid die grenst aan masochisme.
Dan de Chinezen. Ik haat hun pragmatiek in het leentje buur spelen met de kennis en kunde die de met name Westerse wetenschap heeft opgeleverd de laatste 500 jaar of zo. En de volledige amorele en parasiterende wijze waarop zij die kennis zonder enige attributie, erkenning van oorsprong, of zelfs maar financiële compensatie in zetten voor hun eigen volk als toekomstige, en sommigen zeggen huidige grootmacht op het wereld toneel. Maar van hen kan in ieder geval nog gezegd worden dat ze het groepsbelang van hun volk voor laten gaan voor hun individuele belang op een wijze die menig stoïcijn slechts met jaloersheid zou kunnen aanschouwen.
De Indiërs idem. De Zuid-Amerikanen en de Afrikanen, ik haat ze allemaal. De Europeanen, of je ze nu beschouwd als een groep van volkeren of als volk in z'n geheel; nergens zie ik de competentie en samenwerking die naar mijn bescheiden mening nodig zou zijn om om te gaan met de wereldproblemen die Europeanen zelf mede hebben veroorzaakt. Meestal in passieve consumptie van dat wat ze in een ver grijs verleden zelf konden verwerkelijken en waar ze ooit besluitvormend in waren. Onzelfstandigen. Ik haat ze.
Maar geen van deze volkeren als groep haat ik zo veel als de Nederlanders. Mijn God wat een zelfingenomen, hypocriet, schijnheilig en betweterig volkje is dat. Wat een achterbaks, zich verschuilend achter superioriteitsgevoel, liegend tegen zichzelf en daarmee éénieder die naar ze wil luisteren groepje zelf verrijkende manipulatieve kansel knechten. Allemaal weten ze beter hoe anderen zich zouden moeten gedragen. Allemaal willen ze je vertellen waarom zij als individu gelijk hebben en de ander niet. Zonder daadwerkelijk naar die ander te luisteren of zich in hem of haar te verplaatsen. Over willekeurig welk onderwerp. Of ze er nu verstand van hebben of niet. Als ze er maar individueel voordeel bij hebben. Vaak slechts gevoelsmatig. En als er ook maar de schijn is dat ze het wellicht, in hun onvermogen, bij het verkeerde eind hebben; als ze er geleidelijk aan achter komen dat ze eerder - om de platitude maar te gebruiken - een onderdeel zijn van het probleem eerder dan van de oplossing, verschuilen ze zich gelijk achter en in de groep. Verdedigen ze zich liever met een tegenaanval op de vorm dan op de inhoud. "We hadden toch met elkaar afgesproken dat...". En later, als de problemen die ze niet alleen zelf hebben veroorzaakt, maar die ze zelfs als zijnde vooruitgang hebben omarmd door anderen zijn verholpen, hoor je ze achteraf kwebbelen dat ze het altijd al hadden gezegd. Zonder ook maar een hand uit te hebben gestoken bij het opruimen van de vuilnisbelt die ze er zelf van hebben gemaakt. Nederlanders. Wat een walgelijk volk. Gadverdamme!